Varghiü - tat da dir sü - i parla i parla
e i dis che la polenta carbonèra
se gh'é la roba tüch é bu da farla:
spropòsit che ne sta gné n ciél gné n tèra.
De roba ghe san völ tanta che mai:
china, pévar, botér, salam nostrano
e tanta sal e n micol de formai
de mut
e pò an bel pó de parmigiano;
ma tüch sti laur che v’ho nomenè sü
co vàlai mai? I val demanc de gnènt
se manca cäl dal’arte. Ghe völ ü
che de polente l n'abia fate sent
o dosent o sincsènt, magare a mila:
par vegnir polentèr apena bu
de esperiènse gan völ na bela fila
e tanch i resta sèmpär pastrosù.
Gh'é chi che prua a far na carbonèra
e i büta ghià la roba: i va dré a ma
comà se i misias sü n pastù de glèra,
e co vé fò? N tavél de pastolà.
L'é n'arte la polenta carbonèra
e se l'é fata bé gh'é póc da dir:
tä mägnärse fò de na squasèra...
tä mägnärse al dì prima dä morir.
Sif cal che i ghe diséa steagn andré?
I ghe deséa "magnar da emperatur"
e nfati se l'é còta pròpio bé
da Stor a Dars s'ha da sentir l'odur.
Secür, che se t'än magne nä spancià
par due ghiörnai te reste nsemenì,
ma quande che la baga a t'é calà
te ste benone amò par quindäs dì.
E chi lasime dir n'atar mestér:
la carbonèra a ga na gran vertù:
che a fa desmentegar i despiasér
e quatar fäte é asè par trarte sù...
E alura gèt toòm sù na moda sana:
se gom póc tép da star sù nde sta tèra,
cal póc spandómal bè e ogni stàmana
trisom an raminù de carbonèra.
